Pierwszą kobietą, która wygrała „Wielkiego Brata”, była Włoszka – Cristina Plevani, 28-letnia studentka z Iseo. Pierwszy niepełnosprawny zwycięzca „Big Brother” to Eddie McGee z USA – 23-letnia gwiazda baseballu rozgrywanego na wózkach. Miał amputowaną nogę z powodu raka kości. Pieniądze z wygranej przeznaczył na opłatę za studia. Uczestnicy „Big Brothera” tkwiący w zamknięciu przez wiele dni, psychicznie nie wytrzymywali izolacji. Zdarzały się szarpaniny, kłótnie. Tak jak w pierwszej edycji hiszpańskiej, gdy jeden z uczestników obraził matkę drugiego. Najbardziej drastyczne wydarzenia w dziejach reality show miały miejsce w Stanach Zjednoczonych, gdy jeden z uczestników zagroził współmieszkance, że… poderżnie jej gardło.
Popularność „Big Brother” zaowocowała jego kolejnymi mutacjami. Ale podstawowe reguły wciąż były takie same: bohaterowie walczyli o duże pieniądze. W zamian za to ich wyczyny były podglądane przez kamery telewizyjne. Jednym z takich reality shows był „Temptation Island”. Bezludną wyspę zamieszkiwały cztery pary i 26 osób samotnych. Każda z par została rozdzielona i zamieszkała z trzema osobami odmiennej płci. Po dwóch tygodniach przebywania z innymi partner mógł zobaczyć nagranie wideo. Widział, czy i jak doszło do ewentualnej zdrady.
Inny program to „Ryzykanci” – uczestnikami było osiem kobiet i ośmiu mężczyzn. Zdjęcia kręcono na bezludnej wyspie na Morzu Południowochińskim, w Australii i w Kenii. Ich zadaniem było przetrwać. Natomiast we Francuskiej edycji Wielkiego Brata („Loft Story”) sześciu Francuzów i pięć Francuzek zamieszkało w luksusowej willi. Co tydzień eliminowano jednego z uczestników. Para finalistów otrzymała dom na własność. Musiała w nim mieszkać razem jeszcze przez trzy miesiące od zakończenia programu. W „Loft Story” pokazywano wszystko, także seks.